20. Over een hondig hek, bluebells en Engelse herinneringen.

Ahhh, de eerste zomerse dagen, temperatuur over de 25C. Wat grijs sluierende bewolking verzachte de ervaring. Tussendoor was het even wolken-loos om even te ervaren wat zonne energie is. Oh zon, wat geef je veel warmte, tinteling op mijn huid, schittering in mijn ogen, schittering in de lucht. Alles trilt van het leven. Zo was het, inderdaad, zo voelt het zomerse…

En dan kwam die warme dag ook nog in een weekend, zodat er de ruimte was om ervan te genieten. De klus werd: buiten een hek (af)maken. De start was vorige week gemaakt, met een stalen paal in beton dat inmiddels wel goed is uitgehard. Een hek van palletmaterialen, en rieten matten aan het hek maken dat er al staat. Alles om ervoor te zorgen dat de kleine snelle Roxy de katten niet achterna gaat in de weilanden of zo de weg overrent achter een vlindertje aan.

Al twee keer heb ik achter haar aan mogen rennen – ook zo de straat op – waar op die momenten geen auto reed. Mooi dat ze dan voor geen meter meer naar me wil luisteren en zich uiteraard van geen gevaar bewust is. Een hek dus, voor mijn gemoedstoestand, omdat de atelierdeur open hebben wel zo lekker is, en ik geen extra paar ogen heb om ze buiten in de gaten te houden. Het hek bevalt prima nu, de honden weten het en snappen de bedoeling. Dat geeft vrijheid!

En de tuin? Deze week bloeien de bluebells heel blij. Boshyacinten of wilde hyacint noemen ze ze hier. Ze waren in plukken aanwezig in de tuin toen we hier kwamen en die paar pollen heb ik bij elkaar gezet op de buitenrand van de vuurpit. Het is een mooi gezicht nu de nekjes strekken en de paarsblauwe klokjes in de wind schommelen. In de bosranden hier in de buurt bloeien ze ook, ik kende ze niet in Nederland. Wel in Engeland, waar ze te vinden waren in de bossen en de houtwallen tussen de velden, de karrepaden… Bluebells, die klonken daar als de paarseklokjes van het voorjaar.

Vandaag is ook een zonsverduistering visueel waarneembaar in Amerika, het nieuws laat het de hele wereld weten, hoewel er hier niets van waar te nemen is. Het is wel een bijzonder iets, de verstilling van alles om je heen, de mystieke stilte waarna de vogels weer gaan zingen. Een oeroud iets dat je echt wel opmerkt en misschien een keer echt mag meemaken. Super dus voor al die Amerikanen die die mogelijkheid nu hebben. Ik help hopen dat er niet teveel wolken zijn!

Mijn gedachten gaan alweer naar Engeland. 11 augustus 1999 was de dag dat ik een zonsverduistering mocht waarnemen in hoog zomer, de bluebells tide lang voorbij. Ik was niet in het bezit van een brilletje en heb de heldere weerspiegeling in de achterruit van de auto gevolgd. Af en toe omkijkend naar de zon, die echt veel te fel was om te zien wat de achterruit spiegelde. Het was een bijzonder half uur dat me diep raakte en ontroerde. Ik was ergens op een parkeerplaats bij Devon/Cornwall, toen ik een inventarisatie maakte van een keversoort.  

Een ander leven lijkt het haast, die jaren dat ik in Engeland woonde aan het eind van de vorige eeuw. Een land vol geschiedenis, mythen, magie, en natuur, waar mijn 25jaar jongere ik zoveel indrukken en ervaringen opdeed. Van de Eclipse terug naar de Bluebells in Spring, even in de herinneringen... Die ook een plek krijgen in het nu als de vrolijke boshyacint.

Ik ben zo gelukkig dat ze nu in mijn tuint staan, prachtige blauwpaarse klokjes te zien vanuit de eetkamer van mijn eigen huis, dat had ik echt nooit kunnen bedenken.