2. De laatste dagen van de winter
Met de bollen boven de grond is het vroege voorjaarsfeest begonnen.
26 februari 2023, De laatste dagen van de winter.
De ochtenden zijn koud, met lichte nachtvorst rond zonsopgang, maar de middagen dan lijkt het al heel wat met zonnetje en een graad of tien (als je geluk hebt). Engelse taferelen van grijze klamme dagen hebben we de afgelopen weken vaak gehad. Dat deed me herinneren dat de winters in Engeland me echt heel somber konden maken. Ik ben net een plantje, de zon op mijn bol dat moet gewoon af en toe anders verpieter ik!
De tuin is aan het ontwaken, de bollen komen boven en de groentetuin is leeg nadat we van de week de laatste palmkool hebben geoogst en gegeten. Het kriebelt om aan de slag te gaan, handen in de aarde. Het moesseizoen plannen, welke groenten gaan we eten dit jaar? En een plan om het echt duidelijk te noteren, wat, waar en wanneer. Na de schetsen en slordige krabbels van de vorige jaren die ophielden in april, wordt het echt serieus deze keer – Mark heeft de moestuin ingemeten voor een tekening op schaal – nu wordt het wel heel echt.
Eerst maar eens in de moestuin alles omspitten voor de tweede keer, na november zijn er echt alweer grassen die iets willen. Daarna op de knietjes de wortels van het gras trekken, voorzichtig opdat de graswortels zo lang mogelijk blijven. Ik weet dat het een ongewonnen zaak is, maar door dit twee of drie keer per jaar te doen neemt het gras niet alles over. Niet gek natuurlijk na zeker 30 jaar grasveld te zijn geweest is de moestuin nog jong. Nu lopen op de nieuwe bedden vast nog plantjes uit, zodat die gekiemde wilde zaadjes ook weg kunnen als het planten en zaaien echt begint. Nog een week of drie denk ik. De eerste uien zijn geplant, lekkere zoete rode en stevige witte, om en om in rijtjes van een meter. Ja gezellig wat hooi eromheen, om eventuele koude wat te weren, anders bloeien de uien te snel en dat is niet de bedoeling – hoewel de witte bollen best leuk staan houd je dan weinig ui over.
De kruidentuin heeft al wat meststoffen gehad en kalk van de eierschalen en koffiedik. De meeste blauwe druifjes heb ik daar vorig jaar kunnen weghalen, er zijn er nu maar enkele, na de overweldigende aanwezigheid van de iele sprietjes vorig jaren. Ik heb nooit geweten dat blauwe druifjes als onkruid konden zijn. Je krijgt wel respect voor die inimini bolletjes die vele centimeters onder de grond nog steeds overleven en boven de grond komen. Evenals de crocus trouwens. Mark heeft de rotte sering stronk dit weekend weggehaald en daar kwam een crocus mee die vast zat tussen de wortels, met een stengel van wel 30cm die vrolijk stond te bloeien.
Dit wordt het derde seizoen hier. Het eerste jaar tel ik niet mee, dat was vooral heel veel snoeien en leren hoe de grond hier werkt. Voor het eerst tuinieren op zand in plaats van klei is best wennen, net als mijn eerste eigen tuin, waar je dan toch andere keuzes kan maken. Niet langer een stadse huurhuispostzegeltuin op Noordoost zoals in Rotterdam waar het grondwaterniveau soms aan de oppervlakte zat, of het balkon op het Noorden in Rijswijk dat echt nooit zon kreeg, of stenen terras op het Zuiden in Santa Paula (California) waar het zo heet kon worden dat de halve whisky vaten waarin de plantjes groeiden het beter deden onder de schaduw overkapping dan in de zon. (Over de tuin van het studentenhuis in Engeland zal ik het maar niet hebben, wat was dat overwoekerd en verwaarloosd en ik was destijds te druk om daar iets meer mee te doen dan een BBQ plekje vrij te maken voor de zomer.)
De magie van het leven in de tuin, zoals het hier werkt op zand is inmiddels al wat vertrouwder aan het worden. De winter heeft zijn kortste dagen zeker gehad!
.....
