Natuurlijk!

Nou het is gelukt hoor, de website is vernieuwd, er is een zelfontworpen nieuw logo, de teksten en de indeling zijn aangepast. En dat alles ruim een week later klaar dan gewild was. Het is nu 8 januari en eigenlijk had ik dit alles (ruim) voor de kerstdagen af willen hebben. Dat was niet echt realistisch natuurlijk.

Ik vind namelijk al dat computerwerk gewoon niet zo leuk, niet om te doen, en niet om zo lang achter een buro te zitten staren naar een beeldscherm. Het is best complex om zoiets op te bouwen en te zorgen dat echt alles werkt, dat kost tijd en aandacht. De juiste foto’s erbij zoeken – waar heb ik dat plaatje ook alweer bewaard? Waarom staat het niet allemaal logisch en overzichtelijk bij elkaar in mijn eigen documenten?? Waarom wordt mijn administratie altijd weer zo een rommeltje???

Dat frustreert me dan enorm, geeft mopperende gedachten over mijzelf en dat moppert dan uit me naar mijn omgeving, wat ook niet gezellig is. Het liefst zou ik mijn hele filing systeem een keer goed aanpakken om dingen duidelijk logisch en overzichtelijk bij elkaar te bewaren en ook heel veel zut te verwijderen. Maar ook dat vraagt dan weer veel tijd achter een beeldscherm…

Natuurlijk kan ik dat wel, maar het komt niet zo Natuurlijk. Ik heb ze allemaal weer mogen aankijken, de perfectionist, de puritein, de veroordeler, de saboteur… delen in mijzelf die eigenlijk helemaal geen website of PR of jaaragenda willen. Die me klein willen houden, die me willen laten verdwijnen uit het publieke beeld. Ze zijn bang dat ik ervoor afgewezen of veroordeeld zal worden… Ik ken ze al een leven lang.

Ze zijn sneu en droevig gemotiveerd, ze denken me te beschermen maar eigenlijk belemmeren ze me vooral. Ik heb ze lang genoeg weg kunnen zetten om dit voor elkaar te krijgen – en nu schreeuwen ze nog in mij dat de woorden niet goed genoeg zijn en dat de plaatjes niet mooi genoeg zij, dat het logo stukken strakker kan…

Zo natuurlijk is het om die afwijzende stemmen in mij te ervaren, zo fijn om ze uiteindelijk weer de baas te zijn, ze te parkeren met hun bangigheid en het wel weer de wereld in te zetten. Dat is een terugkerende innerlijke strijd die uiteindelijk weer eens gewonnen is door mijzelf, mijn passie voor wat ik doe en de levensvreugde en diepgang die dat me brengt. Ja natuurlijk kan ik dat! Maar dat zegt niet dat het makkelijk is!

Dit nieuwe zonnejaar dat we als 2025 genummerd hebben, mag nieuw licht gaan schijnen op de plannen, ideeen, initiatieven en dromen. Hopelijk spreekt het mensen aan, gaan ze komen voor een drumbouw of een cirkel of misschien wel voor een handfasting of een vrouweninitiatie…

Vrouweninitiaties, het proces waarin ik met 4 andere vrouwen ben gestapt die heb ik nog niet op de site geintroduceerd! Oh nee – ben ik toch nog niet klaar met de website. Nou jammer dan!

Eerst ga ik nu de tuin in – om alle nog resterende frustratie energie aan de aarde te geven en de afdekkingen in de moestuin te fatsoeneren na de storm.