14 van Watervuurpit naar Aardevuurpit

11 maart 2024 De watervuurpit.



De watervuurpit van deze winter was echt triest om te zien. In November heeft het veel geregend en dat water bleef. De afwatering in de polders is verminderd en zodoende is het water hier deze winter hoger geweest dan ooit. De buren vertellen dat ze dit niet eerder hebben meegemaakt. De greppels stonden vol en dan wateren de sceptic tanks niet goed af en dat heeft allerlei vervelende problemen, waar een buurman verderop voor het eerst in 40 (!) jaar last van had.

Oke, dus het is extreem hoog water in de grond, dat maakt het ontstaan van de watervuurpit een logisch gevolg. De boomstam zetels hebben nu 3 maanden in het water gestaan en de hele boel is wat gaan drijven. Inclusief de bakstenen rond de vuurplek. Toen het vroor was het een mooi gezicht, de ijslaag in de pit kreeg in de loop van de dagen kringen waar het water eronder wegzakte, een vortex vorm van ijs, waarvan we vergeten zijn een foto te maken De energie van de plek was gevangen in dunne laagjes ijs. Dat duurde niet lang, de vorst is niet langer dan een dag of 3 gebleven en daarna werd schoonheid weer drek.

Deze week werd het weer echt beter, eindelijk even niet nat en beetje warmer, met in weekend bijna 15C. Tuin en huis - werktijd werd reconstructietijd voor de vuurpit. Het zand was nog nat natuurlijk, maar het was goed dat er lucht bij kwam. De geur van de zuurstofloze rottingsprocessen was smerig! De boomstammetjes hadden in de herfst al legio paddestoelen en zwammen die eruit groeiden. Toen heb ik de bast van ze afgehaald om elders in de tuin als mulch te dienen. In het hout waren toen al vele tunneltjes van keverlarven te zien die onder de bast en in het hout hun leven leefden. Al het water zal ver de stammetjes in zijn getrokken en zal de rottingsprocessen in het hout alleen maar versnellen. Ze zijn niet nog rot genoeg om helemaal te vermulchen en tegerlijkertijd veel te nat om elders te gebruiken (of te verplaatsen). Mijn oplossing werd dat ik het natte zand heb gebruikt om de ruimtes tussen en achter de stammetjes te vullen. Daarmee zijn er geen afzonderlijke zetels meer maar een doorlopende rand als een bank langs de rand van de pit. Daarmee kwam er goed wat lucht in de pit. De overgebleven zandlaag, was als op het strand waar het water rond je voet verschijnt als je erop stapt. Dieper graven om de stenen terug te plaatsen dat komt later. Nu maar verder eerst drogen.

Het tweede deel van de reconstructie was de trap waarmee je de aardevuurlit inkomt. De treden waren ooit door mij gemaakt met gevonden wortels van de rhododendron, bij het afgraven. Ze hebben later baksteentjes in de treden gekregen voor meer stevigheid, en wat paaltjes voor stevigheid. Dan ziet het er leuk organisch uit, maar iedere stap was verschilend in hoogte en niet makkelijk te gebruiken. Dus de schep erbij en opnieuw beginnen. De eerste trede is nu bij de poortstammen, ik denk dat de trap een meter is opgeschoven. Het is steviger nu. De laatste stap is ook een zitplekje geworden dat in lijn loopt met de bank/zitrand, en energetisch makkelijk af te sluiten is. Mark heeft de tredes kantbanden gegeven aan de voorkant. Dit mag weer een jaar gaan houden (of meer natuurlijk).

Bijzonder hoe ik de plek gemist heb deze nawinter. We hebben wel vuur op het gras gehad bij de cirkels, en een keer drummedicijn bij het vuur in de pit kunnen houden, maar de nattigheid maakte de energie daar niet wat het kan zijn. Plakkerig, zwaarder dan ik het kende. Zaterdag hebben we vuur gemaakt dat helpt vast ook bij het drogen, voor onszelf was het een herverbinden en een diep gevoel van een nieuwe start. En nu – ik was er vanmorgen even bij – is het er al stukken fijner. Er is lichte regen vandaag en morgen en daarna mag het verder drogen. Fijn voor mooi vuur met het voorjaars vrouwenweekend eind van deze week.