15. Candy en Roxy

Blog 15: Candy en Roxy

Mijn geduld voor alle miezerige regen en nattigheid is gewoon op! Meestal lukt het wel de voordelen voor de natuur te zien als een reden voor waardering van wat er valt, maar ook de natuur heeft genoeg. Na weer twee natte dagen, mag het weer even ophouden van mij en de plantjes, we willen zonnige droge dagen! De nachttemperaturen nemen wel toe, vannacht was het 10C dat is dan wel weer fijn voor de aardappeltjes. En eigenlijk is het prima weer om te planten. Gisteren kreeg ik van een dame uit het dorp nog een doornloze braam, die kan vanmiddag nog wel de grond in, als de digitale weergoden de droge middag goed hebben voorspeld, en anders in de regen.

Lopen met de honden in dat druilerige weer met overal modder is trouwens ook minder fijn. Glijpartijen van mijn twee benen wanneer de dames besluiten ieder een andere richting te gaan en de riemen (leibanden) zich verwarren al dan niet om me heen. Maar daarover zal ik niet teveel klagen. De honden zijn echt leuk samen. Roxy kwam erbij op 10 december 2023 (exact 4 jaar nadat we het bod op het huis deden). Ze is een schnauzer, zwart (met inimini wit plukje haar op haar borst) en variant dwerg. Dat wil zeggen dat ze net zo groot was als de bek van Candy, ook een schnauzer in het zwart, maar dan van de variant reus.

Wat een klein prutje was het puppy. Ze kwam met 7,5 weken. De fokker had een gebroken been en zijn bed in de huiskamer en dan een nest puppies erbij zal hectisch zijn geweest. Toen ik contact opnam was er nog een teefje beschikbaar, een met een knikje in de staart. Dat is nu onze Roxy die inmiddels 20 weken oud is en een kilo of vijf weegt. De eerste maanden woonde ze in de vensterbank met haar eigen kamertje, de reiskist van de emigratie van Bill. Daar kan ze nu niet meer in rechtop zitten, dus is er een grotere reiskist gekomen waarin ze slaapt. De vensterbank blijft wel haar plek om te eten (dan kan Candy er niet bij), en om warm boven de verwarming te liggen. Van daar kan ze de oprit, de straat en het weiland in de gaten te houden.

Candy heeft zich ontpopt als een moederlijke grote zus, die het ergens wel leuk vindt dat ze een levende schaduw heeft gekregen, maar er soms ook echt genoeg van kan hebben. Vooral dat er genoeg van hebben is best spannend om te zien. Dan is ze een hardere moeder dan ik! Met haar grote poten legt ze Roxy op de grond, die dan gewillig op haar rug tussen de reuzepoten ligt. Dan vindt Candy het nog nodig om ook met haar grote bek open vlak boven dat mini lijfje te hangen. Maar het gaat niet te ver, Roxy komt de veiligheid tussen mijn benen opzoeken (onder de rokken) zodra mijn stem Candy even afleidt. Dan uiteraard wordt er vrolijk rondgehuppeld met flappende oren door Candy want: ik die deed toch niks!

Het kost wel veel tijd, puppytraining doen en dat volhouden. De eerste weken ging ik ook ‘snachts eruit, nu niet meer. Ze slaapt van 23u tot 8, en overdag ook wel een uur of zeven verdeeld in kleine stukjes. Ze moet nog iedere 3 uur of vaker uit en dat is een opgave. Ze geeft niet duidelijk met geluid aan dat ze naar buiten wil, en met alle dierengeuren van de huiden in het atelier gebeurt daar nog wel eens een ongelukje. Waarschijnlijk ook omdat ik dan zo lekker bezig ben dat ik het niet door heb. Ik kan echt uren zakken in een project zonder me van het hier en nu om me heen bewust te zijn, en dat kan dus nu eigenlijk niet meer.

Omdat ze nog niet zo lang kan lopen ga ik soms met Candy apart weg, zodat we wat verder kunnen wandelen. Het was wel wennen om mijn dag zo anders in te moeten delen en ook willen creëren in het atelier. Een pup helpt je vertragen bij alles wat je doet en daar is niets mis mee. Helaas loop ik ook een programma waarbij ik van mezelf aantoonbare prestaties moet leveren op een dag – en wanneer dat ophoudt bij hondenuitlaten, huishouden en koken, voelt dat voor mij onvoldaan. Een goede les om te leren hoe die zelfwaardering ook verkregen kan worden uit spelen met de pup. Nu lukt het ook weer om in de tuin, atelier en hooizolder mijn dingen te doen, alleen in kortere stukjes tijd en op een lager tempo. Toch fijn dat de honden daarvoor zorgen, en voor de dagelijkse beweging. Ja het wordt weer tijd om met ze te wandelen. Als je het leuk vind foto’s en filmpjes te zien van de honden zie dan Candy’s Dogtales een pagina op facebook.