16. Cliff heeft een nieuw thuis

Blog 16. Een beter thuis voor Cliff

Vorig jaar kwam Cliff hier, een zwartwitte halve boskat van een jaar of 5. Een raar verhaal stak erachter. Hij was samen met een poes achtergelaten na een verhuizing van mensen in zwijndrecht. De buurvrouw had geen ruimte voor twee maar wilde de poes wel opvangen. Via via kwam het verzoek of hij bij ons mocht komen en in principe voldeed hij aan onze eisen. Onze katten zijn je-weet-wel katers, zwartwit europese korthaar (gewoon standaard kat). Mannetjes omdat dat over het algemeen en tot dan toe in onze ervaring goed samen gaat als een groepje. Zwartwit omdat we ooit een kater hadden die het niet moest hebben van rode katers.

We woonden in Rotterdam toen met binnentuinen, achter de huizen die vanaf de straat te zien zijn, waar je niet uit kan komen zonder door dubbele deuren te gaan in het achterom of door een van de huizen een voordeur te bereiken. Een veilige plek waar half-blinde Nikita (van een paar deuren verderop) - slechtziende Koos – Jack de grote liefde van de kattenvrouwbuuf – en Mel de grote alleseter het heerlijk hadden, zolang Max binnen was. Max was de grote rode kater van weer andere buren. Tja Max was de baas vond hij, en ons team was het daar niet zo mee eens. Als er een gevecht was met een van de katten kwam de rest aanrennen om samen een Anti Max actie te ondernemen. Op een gegeven moment was Max er niet meer en kwam er een andere rode kater, die het moest ontgelden van onze jongens alsof hij Max was. Om een of andere reden is ook Ed, toen hij erbij kwam het gedrag tegen de Rode gaan overnemen.

Daarom hebben we dus alleen zwart-witte katten. Maar Cliff was de juiste kleur maar niet de juiste haarlengte of zo. Zijn gedrag is anders dan de rest, minder avontuurlijk, niet jagend (wel onwennig spelen met de muizenlijken die Piet binnenbrengt), liefst dagen binnen zitten kijkend naar buiten. Of en dat was het grootste probleem, op wacht voor de kattenluikjes. Degene naar buiten of die tussen het atelier en de hal werden goed bewaakt. Een gevaarlijke actie voor de andere jongens die nooit wisten wanneer je hoofd aangevallen zou worden aan de andere kant van het luikje.

De onrust bleef. Vaak waren er gevechten, ruzies, gezang, gejubel en gekrijs. Met de hond ging het prima, maar de harmonie in huis was zeker rond etenstijd ver te zoeken. Waar ooit het team netjes op rij kon wachten op het eten, werd nu geslagen, gebeten en geduwd. Niet ideaal, maar in ieder geval had hij een huis en kon hij redelijk zijn gang gaan.

Tot een kennis in Roosendaal haar oude kat moest laten inslapen, was de gedachte er niet geweest. Maar nu een optie voor een beter thuis voor Cliff. Na een paar dagen op deze ingeving te hebben gebroed, heb ik het voorstel aangeboden, en met kleedjes met geur werd Cliff geïntroduceerd. De andere poes aldaar is 12, ruim ouder dan Cliff, en een vrouwtje zoals dat ooit in Zwijndrecht ook was. Inmiddels woont Cliff daar alweer bijna een maand, en het gaat goed. Hij krijgt daar alle aandacht en knuffels en heeft het goed. In de avond komt hij zijn nieuwe mensvrouwtje vertellen dat het tijd is om samen te gaan slapen. Hoe lief is dat!

Wat een opluchting dat dit zo kon aflopen, het was niet slecht maar wel onrustig. Nu is hier de omgang tussen de katten flink verbeterd. Jan en Piet en Ed liggen ieder apart te slapen op de hooizolder of de huiskamer (als de honden daar niet zijn). Ze wisselen elkaars plekjes af met wat stoeien zonder geluid, als ze niet in het veld en de tuin jagen op alles wat klein is en zelf beweegt. Etenstijd is nu een setje katten die elkaar de kop aflikken terwijl ze wachten op de voerschaaltjes (Piet en Jan), of iets verderop wachten tot het grut wat heeft om dan op zijn gemak een eigen schaaltje te krijgen (Ed). Geen geschrok meer tot je wordt weggeduwd bij je bak, maar soms echt even Harmonie.

Hoe fijn zoals dit gelopen is. Heb het goed Cliff!