11. Onder de Beuk

Blog 11. 19 april 2023. Onder de Beuk (deel 1).

Al vanaf het eerste moment dat we hier kwamen zijn we super blij met de enorme Beuk die staat op het Westen. Van een afstand is te zien dat ze groter is dan de Hollandse eiken naast haar. Een eik, die op de hoek staat, is eigenlijk te dichtbij de beuk. Voor de eik, die er voor gaat om zo ver mogelijk richting het boerenland om ons heen te reiken, is de nabijheid van de beuk eigenlijk niet zo fijn. Wellicht gaat ooit de kop uit de eik, zodat de Beuk meer ruimte kan krijgen, maar eerst hebben we de plek voor en onder de beuk aangepakt.

Bij de grote snoei hebben we hier een poging gedaan om vijf hoge taxusbomen (ongeveer 7m hoog) weg te halen. Uiteindelijk zijn er nu 2 helemaal weg, 2 zijn stammen van ongeveer 1m hoog die uitlopen. Het plan is om die te sculpturen met de snoei om ze laag te houden. 1 stam is het hakblok geworden voor het haardhout, omdat hij zo handig bij de houtopslag staat. Dat is ook een held – ondanks de gehavende bovenzijde loopt ie onder gewoon uit. Dat taxus een levensboom is wordt daarmee wel duidelijk, wat een levenskracht! Door deze rigoureuze acties kreeg de hele plek licht in de zomer van 2020, voor het eerst sinds heel veel jaren. Een begrenzing gemaakt van  snoeihout was een goed startplan om de bladspiegel te markeren en daarbinnen ontstond een soort eiland/perkje waar het licht was geworden en fijne ruimte om te zijn onder de Beuk.

Het perkje was al snel gemaakt. Het begon met een diep gat voor Mel, de lieve lummel kat die overleed vlak voordat we verhuisden en een begravenis voor het stadse mannetje dat we zo graag ook het landelijke hadden laten zien. De plek hebben we beplant met de planten uit de tuin van Rotterdam. Daarvan zijn er maar enkele gele die het nog doen. Inmiddels is dat aangevuld met vingerhoedskruid, bosanemonen, chrysanten, mini roosjes; allemaal klein spul dat elkaar aflost met bloeien. En het is dus een plekje voor onze kattenvrienden die overleden zijn. Behalve Mel, ligt ook Koos daar en een stukje verderop kleine Wally. Ook de gecko heeft hier haar laatste rustplaats. Ik vind het heel fijn dat de dieren hier begraven kunnen worden. Veel fijner dan een dier te moeten achterlaten bij de dierenarts.

Behalve dat perk, kwamen er ook kabouters en de draak en meer planten. Een lijsterbes, een zilverspar en vrolijke clematis die de begrenzing opfleurt. Het was wel zoeken naar de plek waar je zitten en zijn kan aan de voet van de Beuk. Het werd duidelijker toen we recent een zitplek achter het perkje bedachten; daarmee is de cirkelplek duidelijk aan de voorkant van de Beuk, naast het perk. Het gras wordt gemaaid opdat je zitten kan. Het is niet echt een blotevoetenplek, de beukennootjes hebben stevige prikkende hulsjes en die liggen overal in en tussen het gras. Met een tweede bank, tafeltjes en de oude rieten stoelen is het al wel fijn verblijven.

Verschillende cirkels hebben hier plaatsgevonden, en dan blijkt dat je eigenlijk niet weg wilt als je eenmaal in de energie van de Beuk bent gezakt. Om dat verblijf mooi te omringen bleef ik in die hoek rommelen. Aan de voet van de beuk staan nu bosanjers, vingerhoedskruid en een leuk bodembedekkend wild kruidje. De vermoeide ligusterheg, heeft hulst, laurier en taxus er tussen gekregen, om de heg diverser te maken en hopelijk wat dichter in de winter. De westerlijke wind kan er nu in de winter iets te goed doorheen blazen. In de hoek staat de forsythia vrolijk geel te bloeien. Het is echt een heel ander gezicht inmiddels dan de donkere taxushoek.

De grond is er wel arm en zuur. Ieder jaar brengen ik daarvoor wat compost aan en vegen we de herfstbladeren onder de heg en op de perken. Af en toe in het perk verwennerij met netelvoeding en een schep kalkkorrels. Uiteindelijk hopen we dat de natuurlijk voorkomende planten uit onze streek hier leuk zullen gedijen. De soorten die je aantreft aan de bosranden in een leuke diversiteit. Dat idee kreeg handen en voeten deze maand. De rand van snoeihout is inmiddels weggehaald. De stammen notenhout zijn goed droog en de bast rot eraf. De insecten en kevers mogen nu in het gestapelde muurtje verder knagen aan het hout.

De rand is nu zachter geworden, een breed perk gemaakt met meidoorn, sleedoorn, vogelkers en vlierbes. Die zijn nu nog klein maar straks tot ong 5m hoog en daaronder wat laagbloeiende bedekking met schors mulch. Het staat nu al zo leuk, zo vrij en toch niet open. Wat kleurig evergreen in rood en geel erbij (choisya en photinia) en chinees gras dat zo leuk uitwappert in de herfst.



Zo is onder de beuk is een fijne plek geworden. De vogeltjes hebben een voederplek in de hoek gekregen en meerdere vogelhuisjes in de eiken en zijn daarmee succesvol gelokt. De merels, de mussen, mezen en vinken vliegen supersnel heen en weer. De beuk is een veilige haven voor ze, een boom waar de katten niet in kunnen klimmen, de stam te glad en te hoog voor de eerste takken komen. Daarmee komt het gezang van de vogels vaak van boven en opzij uit de heg. Onder de Beuk is zo een groeiende en verdiepende magische relaxplek waar ik al menigmaal aan het eind van de middag na de kop thee op de bank ben ingedut bij het gekwetter en gezang.