9. De evolutie van de AardeVuurpit

Blog 9. 29 maart 2023. De evolutie van de AardeVuurpit.

De aardevuurpit begon te bestaan rond Belthane 2020. Het Lentelorelei festival, Persephone kon fysiek niet doorgaan door de Coronamaatregelen, maar wel was er een online samenzijn en een ritueel dat je zelf mocht invoelen. Ik ben niet van het online meedoen, maar voelde wel dat de tuin mee wilde doen. Het begin van een plek voor het vuur, een plek om de aarde te eren.

De stam van de notenboom was in ongeveer gelijke stukken gezaagd en in een kring geplaatst. Ze lagen op het gras, nog niet op de goede plek. Met wichelroedes heb ik door de lege tuin gelopen en vond precies de plek van een aarde energie vortex, aan de voet van de duokastanje – een magisch portaal - tussen hazelaars en rhodostam. Daar wilde de vuurplek komen, maar dan wel een stukje verdiept. Daarom heb ik toen met Belthane een kristalpunt gepakt die ritueel al verbonden was met de Grote Moeder Aarde Liefde, in een gat van ruim een halve meter diep laten vallen. Precies daar waar de wichelroede uitsloeg.

Dat was mijn ritueel voor verbinding met Moeder Aarde en Persephone. Daarna begon het graven, met een schep en emmers. Geen bruut geweld van machines, dat idee kwam helemaal niet in ons op (dat kwam pas later toen bezoekers het vroegen), dus met de hand en de hond zijn we gaan graven. Het doel was de diepte van het kristal te bereiken en het kristal terugvinden. Candy deed leuk mee en maakte diepe gaten. De wortels van de rhododendron die we tegen kwamen waren bewonderenswaardig stevig, dik en sterk. Daarvoor kwam Mark met de zaag helpen. Vele kruiwagens zand kwamen boven, weinig bijzondere vondsten, behalve een stukje kaak van een koe, wat andere dierenbotjes en een paar potscherven.

Het gat werd gestaag dieper, dat gevoel van diepte werd compleet door de laag zand die we eromheen aan het verzamelen waren als wal. Na een week of 4 was het wel even klaar. Een vlakke bodem gemaakt, een cirkel voor de vuurschaal uitgegraven en gestut met baksteen. De boomstammen erbij en was het al een hele leuke vuurplek. Net verscholen achter de zandwal, blies de wind net over je heen. Voor die zomer was het prima, maar al snel bleek dat er nog een diepere laag zand uit mocht komen. Met Mabon heb ik toen het ritueel met het kristal herhaald, en ben ik verder gaan graven, naar deze verdiepende laag. Dat bleek een gele zandlaag te zijn. Heel zacht om te voelen. Een hele andere kleur dan de lagen bruin en zwartig erboven. Daar lag het kristal opeens te glimmen in de zon.

We zitten hier op de rand van de Brabantse wal een goede 10m boven NAP, die wal is overgebleven van de ijstijd. Na de ijstijd is er zand en grond bovenop gekomen en dat zijn volgens mij de lagen die we hebben weggehaald. De zachtgele bodem van de Aardepvuurpit brengt je naar de tijd van ver voor onze civilisatie. Dat voelde goed, en de boomstammetjes rolden weer op hun plek. De wanden van de vuurpit hebben we met wilgenmat gestut en vanaf de buitenkant belaagd met 100den narcissen. Zo werd de pit in 2021 gebruikt.

In herfst 2021 is de cirkel een meter breder gemaakt, om wat ruimer te kunnen zitten en betere treden om de pit iets gemakkelijker binnen te komen. Deze derde graaf- en afsteek actie was de laatste, waarbij het eindresultaat is wat het nu is. De boomstammen hebben inmiddels hun dikke schors losgelaten en er groeien bij tijd en wijle paddenstoelen uit. De zandgrond is ideaal, omdat er geen water in de pit blijft staan, en de aarde snel droogt. Zo af en toe wat opruimen van bladeren en takken die erin vallen, en verder handhaaft het zich wel - best onderhoudsvriendelijk. De eerste vingerhoedskruid planten groeien nu door de wand heen, net als verschillende poppies en gras dat tevoorschijn komt. Bij de entree is de hazelaar goed bezig de wand mat vast te houden rond de verwelkomende stammen van de notenboom. De treden naar beneden zijn nog steeds natuurlijk al hebben ze inmiddels ook stenen stutten om het op zijn plek te houden.

Zo wordt het project Aarde Vuurpit meer een meer hoe ik het ooit voor me zag. Een gat in de aarde waar je beschermd wordt door de aarde en de natuur, uit de wind en uit het zicht. Zittend op de stammen zit je als zaadjes in een vruchtbeginsel, "peas in a pod", of kindjes in een baarmoeder, samen verscholen in de grond, met de sterren boven je en het vuur aan je voeten. Hoe heerlijk geborgen en koesterend is het om daar te drummen, te zingen en te zijn.

Hoe bijzonder ook om je voor te stellen hoeveel meer geborgenheid er aan het eind van dit seizoen zal zijn ontstaan met de rhodo, kornoeljes en hazelaars die ruim boven de rand gaan uitgroeien... Het is een plekje waar ik heel blij mee ben.