8. Een Lente tempel voor de Buddha

Blog 8. 21 maart 2023. De Lente tempel van de Buddha.

De tuin viert de lente met narcissen, hyacinten en forsythia in vrolijke bloei, terwijl je de knoppen van de struiken en bomen dagelijks ziet groeien. De dagen zijn nu langer dan de nachten en het leven wil groeien. Wat was het een fijn weekend, relatief warm en droog. Dankbaarheid voor de afgelopen dagen vult me nog steeds. Voor de tweede keer hadden we een Ostara retreat georganiseerd voor vrouwen, op ons terrein en in de bossen in de buurt. Hoe heerlijk als de temperatuur dan zo is dat je kamperen kan en met de zonsopgang kan buiten lopen. Alles werkte mee, de eiken, de dennen, de larix, berk en de beuk.

Dankbaarheid voel ik vandaag, voor wat er allemaal al is. De nieuwe Buddha op de rand van de aardevuurpit zit er mooi bij half onder de rododendron en tussen de narcissen. Hij kijkt naar de Zon en beschermt samen met de duokastanje aan de andere kant, de aardevuurpit. Het is zo mooi om te zien hoe die narcisbollen er nu bij staan. Twee jaar geleden zijn ze geplant, wel 200 stuks, een voor een met een gaatje, 10cm in de wand rond de pit. Deze wand of wal is gegroeid met het uitscheppen van het zand uit de pit. Dat was veelal zand zonder veel andere (voedings) stoffen. Erg arme grond dus. Het gras doet zijn best het bij elkaar te houden en de bollen overleven dus prima. Afgelopen jaar is er een laag zand bijgekomen – de wand zakt in en echt veel lager vinden we geen goed plan. Gelukkig heeft dat extra materiaal de meeste bollen niet belet boven te komen. Bij een deel – daar staan geen narcissen, maar wel heel veel bluebells op die plek – dus dat is straks de blikvanger, de lieve paarse klokjes.

Ertussen staan een beukje (in zijn derde jaar) en afgelopen najaar hebben we er drie cornus (kornoelje) struikjes bij gezet. Met rode blaadjes en diep rode twijgen. Die gaat samen met de hazelaars achter de pit voor een verhoging / verdieping gevoel geven in de pit. Dan als je in de aardevuurpit bent vormen die takken een tunnel omhoog – een gevoel van dieper de aarde in. Ja ik ben erg tevreden met deze heerlijke lenterand, de prachtige vrolijkheid van de diep gele trompetjes. Ze zijn als leeuwtjes zo gretig de zon aan het begroeten, dansend in golven met elkaar in de wind. De strakke vorm van zes blaadjes rond de toeter, maken het ook gele sterretjes. (Ik ben echt zot op die bloemen - ken je die film Big Fish uit 2003, daarin dat veld vol met daffodils onder de boom... Ik miste e in Californie, dat ik om dat beeld toen zo moest huilen. Leuke film trouwens!) Hoe dan ook – de lente is hier, de kornoeljes en hazelaars lopen uit en de rododendron staat vol knoppen.

Dat is ook echt een held trouwens, die was in 2020 5x10 meter groot in zijn eentje en ongeveer 3m hoog. Net als in de rhodo-tuin is die heel strak teruggesnoeid in de eerste winter tot alleen de hoofdstam. En in de schaduw waar hij ooit was, is het gat gegraven. De wortels zijn bij het graven van de pit flink beschadigd, een deel is weggehakt. De wortels die ik heb weggezaagd zijn nu nog de randen van de stapjes naar beneden. Maar dood gaan wilde ook deze rhodo niet, in tegendeel. Zo'n sterke groei de afgelopen jaren, deed me versteld staan. En nu is hij stevig stevig en dus barstensvol bloemknoppen. Als een krans om de Buddha wordt het een echte troon. Dat zal ik nog wel laten zien in mei als de roze bloemenzee er is. Die rhodo-stam is nu een van de houders van de wal, een beschermer en nu dus ook de steun en plaats voor het nieuwe beeld. Met aan zijn voeten de vrolijke narcissen. Een nieuw plekje in de tuin.

De Lente Tempel van de Boeddha.