7. Zaaien voor leven

Blog 7. 15 maart 2023. Zaaien voor Leven

Een heerlijke dag vandaag, zonnig en rustig. De stormige wind is helemaal gaan liggen, de sneeuw is weg en de rare hete dag is ook voorbij, wat een week. Er is een frisheid in de tuin en de vogels zingen er op los. De een na de ander vertelt uit volle borst aan wie het wil horen dat hij hier een fijn plekje gevonden heeft. Enkele zijn al in duotjes, de koolmees bijvoorbeeld. En vanmorgen leek het of er twee vinken naar elkaar zongen. De merel, winterkoning, de specht, de ekster – laten zich horen in de vroege morgen. De mussen, spreeuwen en vinken zijn later op de dag. Ik begroet ze allemaal, welkom leven in deze tuin.

Met de enveloppen met zaden in handen, de gemaakte plan plattegrond en een in te vullen blanco, een schepje, harkje en gieter vol water ben ik in de moestuin. Het zaaibed onder perspex net ingezaaid, met dankbaarheid en wensen voor nieuw leven. Voor fijn eten als dat zo ver komen mag, maar vandaag toch vooral om het Leven uit te nodigen. Broccoli, witte kool, palmkool, hoe fijn voelen die mini zaadjes. Vol levenskracht. De verschillen in kleur valt me op als ik ze voorzichtig in de aarde laat vallen. Zaaibedjes om later uit te planten. De snijbiet ook, als sla en een paar om straks groot te laten worden. Een gele of rode, ze komen in prachtig diepe kleuren. De melde hoop ik ook te kunnen uitplanten later. De laatste vakjes voor bieslook en dille, fijn voor de finishing touch in de keuken.

Ik hoor dat de kraaien meekijken vanuit de eikenboom. Ze vinden er van alles van, wat ze luidruchtig mededelen. Ik vertel ze dat de boontjes pas later komen, nog niet vandaag. Boontjes vinden ze super lekker, en ze kunnen ze zo weer uit de grond halen wanneer je er even niet bij bent. Ik moet nog gaan verzinnen wat dat kan verhelpen, dat komt wel goed - er is nog tijd. De kraaien vliegen plots op, de buizerd die overvliegt is duidelijk niet gewenst door team zwart.

De buizerds zijn sinds kort weer duidelijk in de buurt. Het oude nest in het bosje hebben ze niet weer opgebouwd vorig jaar, dus ze zitten ergens anders. Er zijn er meer, die elkaar wegjagen. Maar een stelletje is er zeker. Samen hoog boven de velden zwevend, of lager scherend over de tuin. Bijna elke dag is er een moment dat ik ze zie of hoor. En dan die moeizame relatie met de kraaien – dan zijn de buizerds zo stoer. Ze reageren nauwelijks op de aanvallen van bovenaf, maar als ze een keer reageren is de kraai heel snel een stukje weg. Dan blijkt ook dat de kraaien territoriaal zijn, want als de buizerd weer wat verder weg is van hun eik, komen ze terug.

Ik kijk terug naar de eerste gezaaide rijtjes, nieuw leven. De witte en paarse allium doen het voor. Als kleine groene plantjes zo uit de aarde opkomen. Vandaag doet me veel, met de notie dat een kaart me vandaag vertelde dat een bekende onverwacht uit dit aardse bestaan is vertrokken. Zo vol van leven, van idealen die helemaal bezig zijn om te verwezenlijken. Net een gemeenschap opgericht, nog geen twee weken later blijkt dat jij je droom niet gaat leven. Onbegrijpelijk. Oneerlijk. Ik had het je zo gegund. En dan plots is het voorbij. Het afscheid komt vrijdag, maar nu, vandaag plantte ik ieder zaadje uit dankbaarheid voor jouw zachtheid, opmerkzaamheid, helderheid, magische verbondenheid met natuur en elementwezens. Dankbaar dat je hier geweest bent, dat jouw energie ook op dit stukje aarde in de tuin heeft uitgewisseld met de bomen.

Ja ik plant vandaag voor nieuw leven en voor het subtiele leven dat nooit stopt. Ik eer en dank het leven (dat gaat gemakkelijk) en ik eer en dank de dood (dat is moeilijker, met onbegrip en verdriet in de weg). Het zal vast een plek krijgen, met de zaadjes die gaan kiemen en groeien. In mijn hart wens ik je een goede reis lieve man, ik ben dankbaar dat ik je mocht ontmoeten. Nog wat water geven aan de zaadjes en mijn ogen doneren wat extra zout mee. De kraaien vliegen op naar elders en even is het helemaal stil in en om mij.