6. Maartse staarten die verrassen
De wereld in een paar uur teder bedekt door maagdelijk witte sneeuw.
Blog 6. 8 maart 2023 Maartse staarten die verrassen.
Gisterenavond was de volle maan helemaal te zien in een opengetrokken hemel zonder wolken met sterren. Heerlijk nog even door de tuin gelopen in dat maanlicht. De laatste winterse volle maan dacht ik. En dan wordt je de volgende dag wakker in een witte wereld. De sneeuw op de dakramen maakten van de slaapkamer een holletje. Eenmaal beneden bij het raam zag je de vlokken dikker en dikker worden. De hemel grijs en de wereld wit waar die dat normaal niet is. Vanuit de keuken leek de bosrand ineens zo dichtbij, nu de berken aan de rand tot in de takken wit waren, een duidelijke coulisse voor de donkere dennen erachter. En in de tuin waren gras, paden en perken niet meer te onderscheiden – de moestuin was een wit dekentje. Maart roert zijn staart zeggen we dan. Een rare uitspraak, welke staart dan? En nog interessanter – waar wordt in geroerd dan? Als een grote lepel in de ketel van het weer? Waar dan het vuur even onder uitgaat opdat water als sneeuwvlokken worden? Mijn plaatjesbrein maakt er zo een stripboek van…
Dit hoort erbij, voor de herinnering aan de teruggetrokken winter, aan de zachtheid, het verstopte, het verborgene. Nog een keer wordt de wereld teder bedekt met het maagdelijke wit. Als afscheid van de winter, het groen van de bollen blijft er eigenwijs doorheen prikken. De narcissen bloeien door, die zijn stoer en kunnen wat sneeuw wel hebben. Dit is voor mij echt super genieten. De diepe winter met kou ver onder nul, snijdende wind en knisperende bladeren met ijsaarde onder je voeten – dat is het niet voor mij. Dan is buiten zijn alleen noodzaak – om te lopen met de hond op een stevig tempo, om daarna snel weer warme oren te krijgen. Deze sneeuw daarentegen, die onder je voeten smelt en sneller van de bomen lijkt te vallen dan uit de hemel kan worden aangevoerd, is leuk. De warrelende vlokjes die op je wangen smelten, zonder dat het guur of ijzig is, ja dat bevalt mij beter. Struinend door zachtheid in het bos deze morgen, genoot ik van de zachte kusjes in mijn gezicht.
De sneeuw wordt in de loop van de morgen een pak van bijna 10cm. Het plakt goed en de hond zoekt vrolijk naar onvindbare sneeuwballen op het grasveld in de tuin. Gekke sprongen maken en sprintjes trekken zijn haar manier om haar vrolijkheid met me te delen. Haar dikke zwarte toet vol witte sneeuw, glimmende oogjes die door de dikke wenkbrauwen opkijken. Nog een keer? Samen spelen op het grasveld op de sneeuw. Waarvan de tuindeskundigen dan zeggen dat je dat niet moet doen, op sneeuw op gras mag je niet lopen want daar heeft het gras last van. Nou, ik zal best een paar grassprieten kwetsen met deze lol, maar echt lieve mensen, gras heeft een enorm dikke huid! Bruine plekken komen wel weer bij, met in een paar dagen zon.
Gras is de absolute winnaar als het gaat om overleven (in ieder geval in deze tuin). Met diepe wortelstelsels die twee spades diep nog te vinden zijn, waar dappere loten op weg zijn naar boven dat felbegeerde voedzame licht. Ze vinden het, zelfs de kleinste spleetjes tussen de tegels. Dan een paar oppervlakkige wortels erbij makend voor een sluitende laag aan het oppervlak. Dat duurt in het voorjaar alles bij elkaar een maand of zo, dus dat komt wel goed. Het is dan ook niet de bedoeling om van deze tuin zo een show tuin te maken dat alles er altijd perfect uit ziet. Daarvoor heb ik de tijd niet en dat doet ergens ook af aan de natuurbeleving van de tuin. Het leven is ook geen show. Er gebeuren dingen waar je helemaal geen invloed op hebt, wat je niet kon verwachten, terwijl je jezelf zo goed mogelijk onderhoudt. Je weet wel, die momenten die het leven interessant maken. Die onverwachte keuzes creëren, de wendingen op je pad. Gevolgen mogen te zien zijn als een verse herinnering, die met tijd zijn scherpe randen kwijtraakt door de groei van het leven en uiteindelijk helemaal opgenomen wordt in de natuur die omringt.
De bruine plekjes in het gras straks zullen me dierbaar zijn en me herinneren aan de lol die we hadden in de laatste dagen van deze winter.
.....
